اندازه گیری قدرت هوازی و بی هوازی

Measurements of Aerobic and Anaerobic Power

VO2MAX:
VO2MAX یعنی مقدار بیشینه اکسیژن مصرفی.این شاخص در بیشتر فعالیتهایی که در آنها توان بالای هوازی مانند سیستم O2 نقش مهمی دارند،شاخص مهمی در موفقیت محسوب می شود.این موضوع برای ورزشکاران سرعتی نیز اهمیت دارد.به عنوان مثال بارتون VO2MAXای برابر با 65 تا70 میلی لیتر در هر کیلوگرم از وزن بدن در هر دقیقه(ML/KG/MIN) دارد،که مقدار بالایی است .که این مقدار قابل مقایسه با مقداری است که پاها هنگام دویدن تولید می کنند.
VO2MAX بیشترین حجم اکسیژن در واحد زمان است که توسط قلب و ششها به بافتهای عضلانی فعال انتقال می یابد.دو راه برای نشان دادن VO2MAX وجود دارد. VO2MAX می تواند به صورت لیتر در هوا در هر دقیقه(I/ min) نمایش داده شود که این موضوع متناسب با اندزه بدن و عضلات خواهد بود و هرچه اندازه بزرگتر باشد، VO2MAXهم بزرگتر خواهد بود(این مقدار برای بارتون 2/5 لیتر در دقیقه است).یا اینکه VO2MAX می تواند نسبت به وزن بدن سنجیده شود و بر حسب میلی لیتر در وزن بدن در دقیقه (ml/kg/min) نمایش داده شود.روش دوم معمولا توسط ورزشکاران سرعتی به کار می رود.

آستانه بی هوازی

به طور یقین وقتی پاروزنها به VO2MAX خود نزدیک می شوند،شروع به وارد شدن به فاز بی هوازی می کنند.به نقطه ای که در آن این اتفاق می افتد آستانه بی هوازی می گویند.به طور متوسط این نقطه در افراد معمولی در حدود 75% VO2MAXمی باشد ولی در ورزشکارانی که تمرینات مناسبی را پشت سر گذاشته اند در حدود 85% یا بالاتر می باشد.

شکل بالا نشان داده است که پاروزن A در نقطه A به آستانه بی هوازی می رسد. او می تواند به تمرین کردن ادامه دهد ولی از اینجا به بعد در حالت بی هوازی(بنابراین با تاثیر کمتر).پاروزنی که در نقطه b به آستانه بی هوازی میرسد می تواند مدت زمان بیشتری در حالت هوازی به فعالیت بپردازد.این بدان معناست که پاروزن B زمان بیشتری را نسبت به پاروزن A در حالت هوازی و در نتیجه راحتترفعالیت می کند.البته این نیز می تواند درست باشد که پاروزن A ممکن است عملکرد بی هوازی بهتری نسبت به ورزشکار B داشته باشد ودر نهایت حتی بتواند او را مغلوب کند،اما وی کار سختری نسبت به پاروزن A پیش رو دارد.بنابراین کمتر احتمال دارد پاروزن A پاروزن B را شکست دهد.

این یک باور عمومی است که بهترین راه بهبود آستانه بی هوازی افزایش مقدار تمریناتی است که ورزشکار می تواند قبل از وارد شدن به آستانه بی هوازی انجام دهد.این کار را با انجام مقدار زیادی تمرین در آستانه بی هوازی یا سطوح متناوب کمی بالاتر و پایینتر از آن انجام می دهند.